Dlaczego psy zachowują sie agresywnie?

 Odpowiedź na to pytanie jest prosta - ponieważ zwierzęta rozwinęły w sobie gotowość przyswojenia zachowania agresywnego, by osiągnąć korzyć, czyli pozytywne wzmocnienie, a uniknąć negatywnych wzmocnień.
Mówiąc prosto, pies reaguje agresją, ponieważ mu się to opłaci - natarczywe dziecko odejdzie, pies, przy którym drugi osobnik czuje się nie komfortowo nie reaguje na wysyłane sygnały, pies który został wielokrotnie pogryziony pierwszy reaguje agresją, by uniknąć kolejnego ataku.

 Wszystkie osobniki dążą do zaspokojenia potrzeb, jeśli kolidują one z z interesami drugiego osobnika - często agresja jest jedyną drogą rozwiązania konfliktu. 

Otwarta agresja jest niebezpieczna dla psów. One doskonale o tym wiedzą. Konfrontacja z drugim psem wiąże się z ranami i niemożliwością polowania, czyli zaspokojeniem głodu lub ucieczki. Dlatego psy stosują sygnały informujące inne osobniki, próbując uniknąć awantury.

Wiele zachowań u psów to dążenie do pozytywnego wzmocnienia, niemniej jednak zdarzają się psy, które wykorzystują agresje w zamian za ucieczkę (kiedy nie mają możliwości, np. gdy są zapędzone w róg,  ból nie pozwalający im na ucieczkę) lub do uniknięcia bodźca awersyjnego.

Zachowanie agresywne nie jest z natury złe. Jest jednym z naturalnych zachowań, w które jest "wyposażony" pies. (człowiek również). Może ono być kłopotliwe dla drugiej strony albo dla obydwóch stron konfliktu. Oczywiście najbardziej kłopotliwe jest ono dla ofiary, która narażona jest na agresje skierowaną w jej stronę. Może być tez kłopotliwe dla psa, który tymi zachowaniami agresywnymi reaguje. Oznacza, to że doświadcza on bodźców awersyjnych, a jedyną metoda obrony, którą uważa za słuszną, to atak.


Przechodząc dalej zadajemy sobie pytanie:
czy zachowanie agresywne jest uwarunkowane genetycznie czy wyuczone?
Zadawanie tego typu pytań do niczego nie prowadzi, ponieważ każde zachowanie składa się zarówno z wrodzonych jak i wyuczonych elementów.
Każdy pies rodzi się z całą gamą uwarunkowań genetycznych, ale w dużej  mierze to od czynników środowiskowych i doświadczeń własnych pewne zachowania się ujawniają. Na przykład agresja.


Psy które z pozoru są łagodne, które "muchy by nie skrzywdziły" są w stanie ugryźć, gdyby znalazły się w sytuacji bez wyjścia lub potwornego bólu. Odwrotnie psy, które można uznać, że mają skłonność do agresji są wstanie panować nad sobą i unikać konfliktu w każdy możliwy sposób.  Dziwne by było, gdyby pies nie użył w całym swoim życiu zachowania agresywnego.

Po prostu te z pozoru łagodne psy mające wysoki próg reakcji agresywnych nie zostały nigdy sprowokowane do tego stopnia by konieczna była obrona.

Rasy psów były selekcjonowane do konkretnej pracy, dlatego powstały rasy o różnym progu pobudzenia i agresji.Wraz z pojawieniem się hodowli nastawionych na sport i pracę (np. w służbach), zanikały pierwotne cele hodowli. Dla przykładu możemy tutaj podać Owczarki Niemieckie z linii użytkowej i Owczarki Belgijskie Malinois, które pierwotnie pilnowały stada owiec, a obecnie wykazują się na ringach IPO, Mondioringu i wszelkich służbach mundurowych. Od lat u tych ras pielęgnowana jest równomiernie agresja, popęd łupu oraz popęd obrony.  Popęd łupu u tych ras jest o wiele większy niż u wszystkich chartów razem wziętych, dlatego, że to od lat ten popęd u owczarków jest pielęgnowany i rozwijany, a u większości ras myśliwskich - wygaszany.

Próg reakcji agresywnej nie pozostaje przez całe życia na tym samym poziomie. Jesteśmy w stanie przesuwać je w górę i w dół. Przy częstym powtarzaniu się zachowań agresywnych i ich wzmacnianiu progi obniżają się, a pies coraz łatwiej i częściej reaguje agresją.
Psy reagują agresywnie, ponieważ rozwinęły genetycznie predyspozycje do takich zachowań przez selekcję naturalną.
Agresja pozwala im dążyć do pozytywnych wzmocnień a unikać negatywnych.


W następnym poście postaram się bliżej przyjrzeć agresji łowieckiej, czyli agresji nieafektywnej.