Na nowo?

Dawno nie pisałam konkretnego posta, bo nie działo się u mnie zbyt dobrze..

Coś się popsuło, coś pękło między mną a Santą i żyłyśmy w konflikcie.

Na początku nie przyjmowałam tego do wiadomości.. No bo jak to - mój idealny pieseł, nasz idealny team, nasze współgranie.. to wszystko co udało nam się już wypracować.. Od tak zniknęło? Nie ma, pustka, nicość? Jakim cudem?! 

Musiałam przejrzeć na oczy i uświadomić sobie, że nawet w najlepszych związkach są spięcia, jest okres, w którym wszystko się psuje i o włos dzieli o totalnej katastrofy..

Wielokrotnie chciałam się wyżalić na blogu, wylać swoje łzy, aczkolwiek pisanie o tym sprawiało mi jeszcze większy zawód niż to co widziałam na co dzień, bo "wychodziło" ze mnie to czego nie chciałam przyjąć do wiadomości. Poza tym, grono pewnych ludzi tylko czyha na potknięcia ludzi, by tylko wywołać nową aferę w zasadzie o nic.. Tak samo jak i z wagą Santy - niby nie powinno to nikogo poza wtajemniczonymi interesować, a zainteresowali się wszyscy Ci, którzy nie mieli zielonego pojęcia i tworzyli swoje fascynujące opowiastki..

Wszystko popsuło się z czasem, gdy mnie przez dwa tygodnie brakowało czasu nawet na spokojne zjedzenie, bo czas gonił jak szalony. 

Przez 2 tygodnie miałam znikomy kontakt z Santą, chyba nawet na spacery nie chodziłam z nią, może jakiś sporadyczny się znalazł.. 

"Władzę i stery" nad Santą przez ten czas sprawowali rodzice - chcieć nie chcieć, pies znalazł sobie towarzyszów spędzania wolnego czasu, gdy ja.. robiłam wszytko, tylko nie zajmowałam się z psem.

Rodzice jak to rodzice.. Wolność do bólu, zero zasad, włażenie na głowę, wariowanie, nakręcanie się... no i miałam zeschizowanego psa, z którym nie dało się nic zrobić. Dosłownie.

Po tych nieszczęsnych dwóch tygodniach ja byłam napalona na jakiś trening z psem, pies.. pies nie wiedział jak się zachować.. Szczekał, wył, robił wszystko tylko nie to co ja chciałam, a jak już się w zebrała w sobie robiła to na "odwal się". A najbardziej załamało mnie.. BRAK KONTAKTU I SKUPIENIA NA MNIE. Nic mnie tak nie sfrustrowało.. Po tym treningu i po paru następnych rzuciłam wszystko i przestałam robić z psem cokolwiek, najprościej rzecz ujmując " obraziłam się" na psa. Wtedy już nie dlatego, ze nie miałam czasu, ale nie miałam chęci na to by cokolwiek robić z tym kundlem.

Przyszła któraś tam niedziela, Pani Halina załamała się jak zobaczyła to co robi Santa, ja zapadałam sie pod ziemię, ale porządny opieprz i rady, a także analizując zachowanie Santy Pani Halina  powiedziała mi czego skutkiem jest to, ze tak to ujmę "złe zachowanie". Kolejny okres to ogarnianie psa, obserwowanie go - co zepsuli rodzice, na co ta Sierota się nakręca.. Krok po kroku naprawialiśmy nasze stosunki, było już nawet nawet.. i potem spróbowałam popracować z nią z koziołkiem... Kolejne załamanie.. wypluła koziołek - ten spadł jej na łapę.. Bała się wziąć cokolwiek do pyska.. To był przesąd. Byłam już tak załamana, bo do ogarnięcia całego schematu Obi został nam ten koziołek - stwierdziłam, że jeżeli dzisiaj nie zobaczę poprawy w jej ćwiczeniach, to kończę z tym.. Przerzucę się na coś, w czym ten kundel może się spełni, bo jak widać jej mózg nie ogarnia takiego czegoś..

Myślę, że chyba wyczuła moje złe emocje, bo ciągle znosiła mi zabawki i choć wystraszona ( bo zrobiła źle, bo jestem zła ) nakłaniała mnie do zabawy.

Wzięłam ją na boisko i zrobiłam jedna rundkę z chodzenia przy nodze. Nie było to coś wystrzałowego.. powiedziałabym, ze to nawet nie świeciło, ale jakaś iskierka się pojawiła. Dało mi to nadzieję, ale nie zaczęłam z nią od razu wskakiwać na głęboką wodę.

Cofnęłam się do przedszkola, do tego co robiła jak była szczylem załatwiającym się jeszcze na płytkach w przedpokoju. Komendy wplatane w zabawę - jedna / dwie / trzy komendy podczas zabawy, tak by nie zorientowała się, że to poważny trening, a forma zabawy, bo najwidoczniej było to dla niej zbyt dużo obciążenie.. może nawet stres.. za dużo od niej wymagałam?

Zaczęłam też spędzać z nią więcej czasu - po prostu głaszcząc ją czy leżąc z nią - rzadko mi się to zdarza, bo nie oglądam Tv a przy innej okazji nie pokładam się w ciągu dnia.

Sancie powróciła chęć do zabawy, do pracy. 

Wczoraj zrobiłam z nią krótką sesję chodzenia przy nodze - raczej chodzenia po okręgu w lewą stronę. Ach.. kontakcik, dupka prosto... W KOŃCU!

Dzisiaj - co prawda po ciemku i nie zamierzony mini trening - nie mogłam się oprzeć, bo Santa strasznie była nakręcona od samego mojego przyjścia ze szkoły, więc musiałam ją wykorzystać ;)

Bez piłki, bez dodatkowych komend... Głowa wysoko, paczadła wpatrzone w moje oczy. Iskierki w oczach... Zero ludzi, w oddali odgłosy miasta, zmrok, trening przy świetle lampy... To lubię, to kocham, tego mi brakowało i myślę, że Sancie również.

Po burzy następuje słońce. Nasze słońce wychodzi zza chmur, przebija się i przebije się choćby nie wiem co, bo nic nie sprawia mi.. jej.. NAM takiej satysfakcji i radości co Obedience.

To sie rozpisałam... xD

EDIT.: Filmik z dzisiaj: